کشف حبابی عجیب در فضا دانشمندان را شگفت‌زده کرد

نتایج یک مطالعه جدید توسط اخترفیزیکدانان دانشگاه سائوپائولو و دانشگاه فدرال ABC در برزیل تأیید می‌کند که این حباب متراکم شگفت انگیز ممکن است واقعاً عجیب باشد.

سال گذشته، محققان موسسه اخترشناسی و اخترفیزیک در دانشگاه توبینگن در آلمان، فاصله بین ما و جسد کوچک یک ستاره مرده را که دور بقایای ابرنواختر HESS J ۱۷۳۱-۳۴۷ می‌چرخید، دوباره ارزیابی کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محاسبه فاصله جدید نیاز به محاسبه مجدد خصوصیات جسم فشرده، به ویژه اندازه و جرم آن داشت که در نهایت فاصله آن را ۸۱۵۰ سال نوری تشخیص داد که پیش‌تر تقریباً ۱۰۰۰۰ سال نوری اعلام شده بود.

محققان دریافتند: هنگامی که ستارگان با جرم خاصی از نوع سوختی تمام می‌شوند، در یک رعد و برق کیهانی از گرما و الکترومغناطیس فرو می‌ریزند که بخشی از لایه‌های بیرونی آن‌ها را منفجر می‌کند. تنها چیزی که باقی می‌ماند، جسمی است که اتم‌های آن چنان متراکم هستند که انگار به هم جفت شده اند.
بنا بر اعلام سینا پرس، در اعماق هسته آن، الکترون‌ها در هسته‌های خود فشرده شده و پروتون‌ها را مجبور می‌کنند تا بار خود را از دست داده و به نوترون تبدیل شوند. در طی این فرآیند یک ستاره نوترونی جدید متولد می‌شود.

در ادامه این ستاره اگر جرم کافی داشته باشد، تمام آن گرانش افزوده بر نیرو‌های هسته‌ای غلبه کرده و یک سیاه‌چاله ایجاد می‌کند. با این حال، اگر جرم خیلی کم باشد، اتم‌ها در داخل کوتوله سفید باقی می‌مانند.

به گفته محققان، گمان می‌رود که حد جرم پایین‌تر برای یک ستاره نوترونی کمی بیش از یک جرم خورشیدی باشد. سبک‌ترین جرمی که تاکنون کشف شده تنها ۱٫۱۷ برابر جرم خورشید است، اما XMMU J ۱۷۳۲۰۳.۳-۳۴۴۵۱۸ با ۷۷ درصد جرم خورشیدی کاملا گیج کننده است، زیرا ستاره‌های نوترونی نمی‌توانند تا این حد کوچک باشند.

از این موضوع، دانشمندان دریافتند: این یافته ممکن است اصلاً یک ستاره نوترونی نباشد. محققان با تصور اینکه در عوض ستاره‌ای عجیب و غریب متشکل از ذرات معروف به کوارک‌های عجیب و غریب یافته اند، نتیجه گیری خود را در اختیار سایر محققان قرار دادند.

کوارک‌ها ذرات بنیادی هستند که برای ایجاد باریون‌ها به صورت سه گانه دسته بندی می‌شوند. دو نمونه از معروف‌ترین نمونه‌های این گروه‌ها، ذرات هسته‌ای پروتون و نوترون هستند. کوارک‌ها به شکل‌های مختلف ظاهر می‌شوند.

اینکه چگونه یک شی فوق فشرده که عمدتاً از کوارک‌های عجیب و غریب تشکیل شده است، از یک ابرنواختر بیرون می‌آید، هنوز مشخص نیست، اگرچه برخی مدل‌ها نشان می‌دهند که ماده کوارکی معمولاً درست از ابتدای فروپاشی تکامل یافته است.

به گفته دانشمندان، تحت شرایط نسبتاً منحصربفرد، عاملی باعث می‌شود که انرژی بیشتری در فروپاشی آزاد شود تا جرم بیشتری از حد معمول را از بین برده و این مازاد کوارک‌ها آزاد کند. پژوهشگران در پایان استدلال می‌کنند که زود است که هر گونه نتیجه گیری را قویا اعلام کنیم، چراکه تشخیص‌های دیگر می‌تواند به کل تصویر درک شده اضافه کند.

شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Astronomy and Astrophysics Letters منتشر شده است.

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی دانشگاه و كنكور

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: فضا ستاره یک ستاره کوارک ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۰۱۵۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خاستگاه بسیاری از غذا‌های ملی ممکن است شما را شگفت زده کند!

فرارو- در این گزارش به خاستگاه شگفت انگیز غذا‌های ملی محبوب در سراسر جهان اشاره خواهیم کرد:

به گزارش فرارو به نقل از دیلی میل، کتابی تازه چاپ شده توسط یک مورخ مواد غذایی نشان داده که کشور‌های مبداء بسیاری غذا‌های معروف ملی آن کشور‌هایی نیستند که شما فکر می‌کنید.

"آلبرتو گراندی" مورخ غذا در کتاب جدیدی به نام La Cucina Italiana Non Esiste که به معنای "غذا‌های ایتالیایی وجود ندارد" می‌باشد ادعا کرده که ایتالیایی‌ها سس گوجه فرنگی را در قاره آمریکا کشف کردند. گراندی در کتاب اش می‌گوید که ایتالیایی‌ها این کار را زمانی انجام دادند که در قرن نوزدهم به منطقه‌ای که گوجه فرنگی بومی آنجا بود مهاجرت کردند. گراندی یک معلم تاریخ تجارت و تاریخ اروپا در دانشگاه پارما در زمینه تخریب اسطوره‌ها در مورد برخی از مشهورترین غذا‌های آشپزی ایتالیا فعالیت کرده است. در حالی که او هرگز کیفیت محصولات غذایی ایتالیایی را زیر سوال نبرده، اما افزوده است:" ما هویت را با ریشه و خاستگاه اشتباه می‌گیریم".

گوجه فرنگی یکی از آن نمونه‌ها است، زیرا در ابتدا در اروپا محبوبیت نداشت. علت اصلی عدم محبوبیت اولیه گوجه فرنگی انتشار اخبار جعلی و شایعاتی مبنی بر آن بود که برخی از اعضای طبقات بالای جامعه اروپایی پس از خوردن گوجه فرنگی جان شان را از دست داده بودند این در حالی بود که در واقع علت اصلی مرگ آنان مسمومیت ناشی از وجود سرب در ظروف غذاخوری شان بوده است.

گراندی معتقد است که پیتزا با بیس یا پایه گوجه فرنگی در واقع پس از آن که برخی ایتالیایی در قرن نوزدهم به ایالات متحده مهاجرت کردند در آن کشور رایج شد. این کارشناس تاریخچه مواد غذایی می‌افزاید:"در طول جنگ جهانی دوم تعداد پیتزافروشی‌ها در امریکا بیش از ایتالیا بود".

داستان غذا‌هایی که به اشتباه توسط کشور‌هایی که اصالتا از آنجا نبودند پذیرفته شده اند صرفا به ایتالیا محدود نمی‌شود. برای مثال، شاید برای دوستداران شیرنی کروسان حیرت انگیز باشد که بدانند خاستگاه آن شیرینی در اصل فرانسوی نیست. خاستگاه کروسان در واقع در ابتدا از وین پایتخت اتریش بود جایی که برخی می‌گویند در سال ۱۲۲۷ میلادی کروسان به مثابه یک ماده غذایی مناسب برای کریسمس به دوک لئوپولد هدیه داده شده بود. برخی دیگر مدعی شدند که کروسان تقلیدی از شکل ماه بر روی پرچم ترکیه برای جشن گرفتن شکست امپراتوری عثمانی در دهه ۱۶۰۰ تهیه شده بود.

گفته می‌شود که اهالی پاریس پس از تعطیلی اولین نانوایی در وین در سال ۱۸۳۸ میلادی دستور پخت کروسان را تغییر دادند. شاید مشهورترین داستان در مورد منشاء کروسان آن باشد که ملکه "ماری آنتوانت" که در وین به دنیا آمد به قدری دلتنگ شیرینی اتریشی شد که از نانوایان فرانسوی خواسته بود برایش شیرینی درست کنند.

یک نمونه دیگر از خاستگاه اشتباه مواد غذایی درباره افرادی است که تمپورا را با ژاپن یا خورش کاری ویندالو را با هند مرتبط می‌دانند، زیرا هر دوی آن غذا‌ها خاستگاه پرتغالی دارند. مبلغان مسیحی کاتولیک در قرن شانزدهم روش سرخ کردن عمیق را به ژاپن آوردند و از انجا بود که تمپورا یا غذا‌های پفکی و سوخاری خلق شد. هم چنین خورش کاری ویندالو از واژه پرتغالی vinha de alhos نشئت گرفته که به دو ماده اصلی آن غذا اشاره دارد. ویندالو به این دلیل درست شد که آن دو ماده اصلی تشکیل دهنده غذا به ملوانان پرتغالی در حفظ مواد تازه کمک می‌کردند.

در نتیجه، آنان تصمیم گرفتند پس از رسیدن به گوا با استفاده از ادویه جات و فلفل‌های محلی یکی از محبوب‌ترین و آتشین‌ترین خورش‌های کاری در جهان را با آن درست کنند.